Tak ogar­nia­my te lata, a one jak ło­dyż­ki strze­la­ją­ce pod grad. w żół­tym bla­sku jesz­cze zie­lo­na dłoń się prę­ży jak kwiat. Ach, jak w pę­dzie na ru­ma­ku, co szu­mi, ta­kie ru­ma­ki są – jak ulew maszt. Jesz­cze sło­wa, któ­re sie ro­zu­mie: speł­nia się pierw­szy raz. Jesz­cze cia­ło i Bóg co­raz nowy, i du­chów głos u...Read More