Zglisz­cza. Ta­kie już pra­wo wy­ra­stać z po­pio­łów. Wiatr roz­rzu­ca kwia­ty przej­rzy­ste jak szkło. Po­daj ręce, ko­cha­na, któ­re ku temu są, by się za­my­kać jak koło. O lasy nie­wi­dzial­ne, knie­je, co się chy­lą, i od­dech ich na ustach, i u po­wiek szept: Wiesz, miła – po tych gru­zach, co prze­ro­sły gniew, bę­dzie­my du­chów chwi­lą. O, bo...Read More